Ahireti unutup dünyaya daldı,
Her günü harcadı, hayra kapandı.
Övgüye bağımlı, hırsına esir,
Riyayla yoğruldu, hakikatten saptı...


Adaletle konuşan susturuluyor,
Vicdanlar öfkeyle karartılıyor.
Şöhretle yücelen yalanlar uçuruluyor,
Hakikate körlükse kutsallaşıyor...


Zaman tükenir, mutlak son yakın,
Kinle yoğrulan düşer o gün yakın.
Her biri helâk, her biri mahkûm,
Cehennem çağırır ondan sakın...


Erdemdir, mücadele, ölçü mukavemet,
Kim demiş gayretsiz cennet vardır?
Diller hilekâr, kalplerde bir perde,
Sözler etkisizdir, öfke sergilenir her yerde...


Zalimin gözünde yaş ne ki, görünmez,
Sessiz kalan da o gün bağışlanmaz.
Mizanın ağırlığı korku getirir,
Ve “Muhakkak ki insan çok nankördür.”


Medeniyet gururla duvar örüyor,
Yalancılar geleceği süslüyor.
Adalet izzetle gelir rastgele,
Bu dertle dudaklarım hep kuruyor...

Bahadır Hataylı/02.01.2025/Namazgah/İST