BENİM SOKAKLARIMDAN.
El ayak çekilince benim sokaklarımdan.
Uzaklardan kalkınca son uyku treni. Ve susunca gündüzün tüm tiz çığlıkları. Yansır her bir kaldırım taşına senin güzelliğin. Güzel diyebileceğim ılık bir yaz gecesi. Ay ışığı düştükçe katilin kanlı kılıcına. Uykulara kanlı katilleri sokup. Soluk soluğa uyanınca. Bir rüya sonsuzluğunda,uzayan boşlukta. Öldürülmüş haldedir bu saatte mekansız şair. Ağır ve ince çığlıklar böler karanlık geceyi. Var oldukça gece yarısında benim hayallerim. Doğduğum bu kentin sokaklarında. Yarım yamalak bir imge bulur söylenirim. Aynalarda şekli bozulmuş yalancı çehreler. Umutsuz gözler. Katiller . Şairler. fatihler. Sfenksler . Kadınlar. Erkekler. Bir vakit şaştıktan sonra görüntünün alaca karanlığına. Gelirim ağır ağır şizofren ruhumun içsel çekişlerine. Sevdalısı olduğum deli kadını bekleye dururum. Tüm şehir uyumakla uyanmak arasındadır. Ben tutmak isterim geceyi. Ama gece ellerimden kayar. Ağırlaşan göz kapaklarına düşer günün ışıkları. Ve lal gider . Ardında bir şair, bir katil,bir meczup,bir Rodin bırakarak... |