İBRET ZAMANLARI...Bir çınar yaprağı düşmeye görsün, Sürür niceleri ardından mevsim. Dallarda başlarken matemli hüzün; Çok yaprağın düştüğünü görürsün. Tuvalde belirir bir sarı resim, Kuru yapraklarla sen de yürürsün. Kaç, gücün yeterse bu sonbahardan, Sonunda üşüten o kış gelecek. Goncayı sevenler çekinmez hardan, Nasip alır, kıştan sonra bahardan. Yeni bir mevsimle kuşlar dönecek, Bülbül dem tutacak son ilkbahardan. Hayat böyle sürer, yenilenir gün, Toprak kokusuyla, ölen canlanır. Dallar filiz verir, filizler sürgün, Yeniden dirilen canlar kanlanır. İbret zamanıdır yaşanan hergün, "Hu vel bâkî..." diyen, Hakk’a yollanır. 27.06.2017 Fatih-İST. Enver Özçağlayan |
tabiri caizse duluklaştıran bir
mevsimin adıdır bu diye
düşünüyorum hazan mevsimini.
...ve Yaratanın tüm canlıların
tanıdığı evreleri yaşadığına inanıyorum.
bahar ile hiç yoktan yeşeren ve canlanan
yaz ile gelişip meyveye duran
güz ile hayata veda edip
kışın karlarla üzeri örtülen bir yaşam...
harika anlamlı ve anlatımı muhteşem
mümtaz kaleminizden sayfamıza
ulaşan ve duygulandıran
müstesna bir manzum eserdi ağabeyim...
tebrikler, selam ve saygılarımı sunuyorum...