Sevda kalesinin en zirvesini,
Sarmak istiyorum, gücüm yetmiyor.
Ayrılık resminin çerçevesini,
Kırmak istiyorum, gücüm yetmiyor.

Kendimi kaybettim gönül bağında.
Umut, hislerimin çok uzağında.
Her daim cânânın kalp otağında,
Durmak istiyorum, gücüm yetmiyor.

Dolaşmış gibiyim kurak çölleri.
Mesken etti bana yâr meçhulleri.
Ufuklara dalıp, saf hayalleri,
Kurmak istiyorum, gücüm yetmiyor.

Yoruldum gurbetin her kederinden.
Hançeri bağrımı deşti derinden.
Hasreti, alnının orta yerinden,
Vurmak istiyorum, gücüm yetmiyor.

Yalnız kapılırken büyük tûfâna,
Sükûnet gelmeli diye bu cana,
Dümenimi kırıp, ıssız limana,
Varmak istiyorum, gücüm yetmiyor.

Saadet vermeden bu namert düzen,
Yaşarken rûhuma giydirdi kefen.
Kabahatmiş sevmek, bilmem ki neden?
Sormak istiyorum, gücüm yetmiyor.

_/’ İbrahim Halil MANTIOĞLU ’\_