"Sözün bittiği yerde, susmak en ağır kelimedir."
"Boşluğun dilini bilmeyen, sessizliği anlayamaz."

Hangi kelime anlatır,
Bir nefesin yürekte bıraktığı yükü?
Sessiz bir çığlık gibi,
Gözlerden dökülmeyen yaşları?
Hangi yol var,
İçimde açılan bu derin uçuruma çıkan?
Bir adım daha atsam,
Belki dokunacağım yokluğun kendisine.
Oysa susuyorum,
Çünkü her sözcük eksik,
Her mısra yarım kalır,
Görünmeyen yaralara değdiğinde.
Bir yer daha var belki,
Sessizliğin bile anlam bulduğu,
Oraya da varacağım bir gün,
Ama şimdi… Anlatamıyorum.
Bir rüzgârın sesi gibi,
Hafifçe dokunuyor acı,
Ne tam geçiyor,
Ne de tam kalıyor yerinde.
Bir yankı dolanıyor içimde,
Sanki birisi,
Çok uzakta,
Benim cümlelerimi tamamlıyor sessizce.
Elini uzatsan tutacak gibiyim,
Ama boşluk sarıyor parmak uçlarımı,
Sanki,
O yer, buradan bir nefes uzakta.
Ve yine susuyorum,
Çünkü kelimeler ısrarla yetmiyor,
Koca bir boşluğu tarif etmek için,
Daha fazla anlatamıyorum.
Halil Kumcu
28 Kasım 2024 / Perşembe / Ankara