Sesim kırılıyor sensiz,
Kayboluyorum dağda.
Istırap açıyor toprak,
Zehirli çiçek, anda.

( Sensiz olduğumda kendimi dağda kaybolmuş gibi hissediyorum. Âdeta o anda bedenimde-insan topraktan geldi, toprağa gidecektir-zehirli bir ıstırap çiçeği açıyor. Sesim kırık dökük, mutsuz çıkıyor).

Akarsuydu, kurudu;
Ayın çıplak yüzünde,
Üşümüş bir ıssızlık,
Sensizliğim damarda.

(Sensizlik durumu bende ‘kanımın çekildiği, damarlarımın kuruduğu’ duygusu yaratıyor. Kendimi Ay’ın çıplak, ıssız yüzünde yalnız ve çaresiz hâlde sanıyorum. Sensizliğimde ürperiyorum).

Kimse bilmez gideni,
Benden, içimden.
Biber gibi büyür, acır
Belki duyar da.

( Sensizken kendimden neler yitirdiğimi, iç dünyamı kimse bilmez, anlayamaz. Çünkü içimde biber gibi boy atan bu duyguyu en iyi anlayacak sensin. Belki bu çağrımı duyar da, acırsın hâlime.)