ama çok acotır içimizi tanrı… ve

karanlık unutulmuş dualarda kan kokarken, savrulan her kelebek göğü değil, içimizdeki sessiz çığlığı kanatır


oysa şiir hep tanrısızdır…


bir mavi kelebek olup düştüm tozlu bir sayfaya
çığlıkları kan kokan rüzgarın içinde
ey karanlıkların koynunda kıvrılıp saklanan tanrı
gel de aç, aç da gör seni bekleyen sessiz kalbi

karadutlar ağlıyor şimdi, bu topraklarda geceleri
sessizce susuyorlar, süslü kan revan elbiseleri
unutulmuş dualar düşüyor içimizde çatırdayan
bir acı ki sesini boğuyor geceye yayılan duman

işte bir ölü kelebek gibi savrulup gidiyoruz göğe
gözlerinden akan yıldızlara değmeyi unutmuşken
ey mavinin derin yarası, bakıyoruz kör bulutlara
gel de kopar, kopar da bizi özlediğin karanlıklara

gölgeler geçiyor gece vakti izlerimden
sessizliğe serilen kanlı yıldızlar eşliğinde
bir gülden kopan sessizliğin içinde durup
yitik bir âşkın izini sürüyor sözlerim

haykırsam mı şimdi, sessizliğe sığmayan?
bir yangın var içimde, dağlarda bir iz gibi
âlem bizi unuttu, biz âlemi kör hatıralara
sarılırken bıraktık, belki de boşa

sızıyor gece, ne kadar uzak ve derin
bir yürek kanıyor hâlâ, adına küfrederken
silinip gidiyor geçmiş bir arayış gibi
sözlerim dökülüyor geceye, yalnızlığa aykırı


sevgiler saygılar