Üşüşmecezadır insan ne kadar gerçek o kadar yalan kendine bilsen, aç kapa gözlerini bitecek kutlu an uçup gidecek göğüs kafesinden çırpınan mutlu kuş iki yana düşecek kollar insan kendine şifa kuyu tevekkülse insan insana a sır çağırdığında gelmezse mutkak değer doğum ile ölüm arası açılan yara aşk en âlâsından aşk kanattır kanatır kurtuluşu ruhun çileli kafesinden bilsen, küllenip küllenip doğduğumu arafta kül dersem kanat çırp! Sude Nur Haylazca (Vaha Sahra) |
üşüşür varisler ihtirasla vampirce,
önce ben diyen nefesler ve nefisler üşüşür,
oysa en güzel üşüşme sevgiye sevgiliye,
gerisi değerden düşme,
elele kol kola düşüşmedir.