Orospu çocukları her yerdeler,
Tohum mu atılmış, şarktan garba,
Mantar gibi türüyorlar.
Her sözlerini hak biliyorlar;
Tedavisiz orospu çocukları,
Ruhumuzu ve zamanımızı emiyorlar.
Kendilerince eğleniyorlar;
Ne demeli, işte orospu çocukları...

Hayatın her köşesinde,
Sesleri yankılanıyor,
Sözleri zehir gibi,
Zihinleri karartıyor.
Bir bakıyorsun,
Kendilerine bir yoldaş bulmuşlar;
Orospu çocuğunun yoldaşı, orospu çocuğu,
Ruhları kirlenmiş piç kuruları.

Düşüncelerimizi kirletiyorlar,
Hayallerimizi çalıyorlar,
Birer parazit gibi,
Sürekli besleniyorlar.
Ve biz,
Belki de sessiz bir izleyici,
Bu karmaşanın ortasında,
Kendimizi kaybediyoruz.

Yine de,
Umutsuzluğa kapılmamalıyız;
Her karanlık gecenin ardında,
Bir gün doğumu var.
Bilinçli adımlarla,
Bu orospu çocuklarının etkisinden,
Kurtulmanın yollarını aramalıyız.

Belki de,
Sesimizi yükseltmeliyiz,
Birlik olmalı,
Bu duruma dur demeliyiz.
Karanlık düşünceler arasında,
Işığımızı kaybetmemeliyiz;
Gelecek, bizlerin ellerinde,
Umutsuzluk değil, umut taşımalıyız.
Orospu çocuklarına, orospu çocuğu demeliyiz.