Kim Bilir
kim bilir
zamanın atlı arabaları dağ başlarına süzülsün diye çamurlu ırmakların gözelerinde bir katre kibir ıslanıyordu belki güzelliğin cazibesine kapılsa da yaprak hüznün acemiliğinde boğulacaktı rüzgar özgürlüğün kanatlarında uçarken bütün kuşlar kendisiyle gülecekti seninle gülmeyen ve biz olabildiğince dozundaydık her şeyin aykırı günler olsa da cebimizde çiçekler içindeydi kalbimiz |