Bilemedim bazen bir rüzgarın Genç ağaçların yapraklarını hoyratça savuracağını Biriken damlaların hüzünle dansında Yitik gideceğini çocukluğumun seslerinin
Bilemedim gökyüzüne yükselen sessizliğimin Yüzüstü düşen umutlarımın izinde Dizlerinin kanayacağını Bir zamanlar yıldızyıldız parlayan gözlerimi Silik bulutlar gölgeleyeceğini
Bilemedim sokak köşelerinde bekleyenin Her adımda yankılanan sessizlik olduğunu Denizi geçtim de göl kenarında yüzen düşüncelerimi Kime ait bu kadar kalabalık yalnızlık
Bilemedim düşlerimin kanatlarının kırık Bir bulutun üzerinde süzüldüğünü Rüzgarla yarışan gözyaşlarım Şimdilerde gamzelerime seyrülsefer düzenleyip Birer birer dökülür yüreğimden.
Bilemedim, gecelerin derin karanlığının Olur mu sabahı Gözlerimde kayboldu bir bir parıltılar Her sokağın başında belirsiz yolların ince ipleri Nerede son bulacak bu yolculuk
Bilemedim, sevda denizinde kaybolmuşum Dalgalara kapılmış yüreğim Kah Karadeniz misali hırçın Kah Akdeniz gibi suskun Her kıyıda bir başka ben var Ama hangi ben, gerçekten benim? Bilemedim ki.....
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Bilemedim şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
Bilemedim şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.
Zaman ne hızlı geçiyor...insanın önüne çeşitli yollar çıksa da her yolun sonunda kendine dönüyor. Değişmeyen tek şey ise zamanın hızlı tükendiği ve bizi hiç yalnız bırakmayan yalnızlık. Bu asıl yol ne zaman biter bilinmez ama hep diyorum ve demeye devam edicem. Kendimizden uzaklaşmamak gerek diye düşünüyorum ben. Kendi elimizi bırakmamamız gerektiğini. Çünkü en üzücü olan gün gelip insanın kendine yabancı olması galiba.
Kalemin hep duygulu ve güzel yazar sevgili Nurefşan. Şiirlerinde konu değişir ama bu gerçek değişmez. Sesinle taçlandıracağın şiirlerini de gün gelir dinlemek nasip olur umarım.
Çok güzeldi,çok acıklıydı,çok doğru, Allah razı olsun , sevgi ve özlem vardı, Hakikat vardı o çok güzel yüreğine sağlık Üstadem ders vericiydi,akıcı anlamlı düşündürücüydü kutluyorum Dualarımla selamlarımla
Bilemedim zamanın bu kadar kısa yolun daima yokuş, menzilin meçhul olduğunu İnsanlar o bir zamanlar bildiklerimize benzemez güneş bu denli kirlenecekmiş havamız katran karası, ve hiç kapanmayacak yürek yarası yaprak daldan bezgin, toprak ağaçtan ben, kendimden şart mıydı bu kadar örselenmek bilemedim.....
yine okunulası güzel bir şiir değerli dosttan kutluyorum selamlarımla
Bilemedim, sevda denizinde kaybolmuşum Dalgalara kapılmış yüreğim Kah Karadeniz misali hırçın Kah Akdeniz gibi suskun Her kıyıda bir başka ben var Ama hangi ben, gerçekten benim? Bilemedim ki.....
Değişmeyen tek şey ise zamanın hızlı tükendiği ve bizi hiç yalnız bırakmayan yalnızlık.
Bu asıl yol ne zaman biter bilinmez ama hep diyorum ve demeye devam edicem. Kendimizden uzaklaşmamak gerek diye düşünüyorum ben. Kendi elimizi bırakmamamız gerektiğini.
Çünkü en üzücü olan gün gelip insanın kendine yabancı olması galiba.
Kalemin hep duygulu ve güzel yazar sevgili Nurefşan. Şiirlerinde konu değişir ama bu gerçek değişmez.
Sesinle taçlandıracağın şiirlerini de gün gelir dinlemek nasip olur umarım.
Hep sevgilerimle