Ruhum sana aitmiş gibi, ezelden evvele,
Demirledim sevgine, olmayan bir limana.
Öyle rotasız bekliyorum, sahipsiz bir liman,
Da sen, belki, bir gün çıkarsın karşıma,
Kayıp yıldızlar gibi, sessiz ve derin.

Dalgaların fısıldadığı sırlarla doluyum,
Her dalga, umutlarımı kıyıya savuruyor.
Gözlerimde bir deniz, içinde kaybolduğum,
Yüreğimde bir ateş, sönmeyen bir özlem.
Her gün güneş doğuyor, ama ben karanlıktayım,
Yalnızlığın gölgelerinde kaybolmuş bir hayal.

Zaman geçiyor, ama ben hâlâ buradayım,
Sevdanın haritasında kaybolmuş bir yolcu.
Sadece rüzgarın sesini dinleyerek,
Belki bir gün, yine bulurum seni.
Ve bu sahipsiz liman, tekrar can bulur.

Çiçekler açar doğada, ama ben solgunum,
Kalbimde bir bahar, ama sen yoksun.
Kırık dökük anılar, bende birikirken,
Her hatıra bir dalga, beni boğuyor sanki.

Geceleri yıldızsız, karanlık bir deniz,
Hayallerim, kaybolmuş gemiler gibi.
Neden bitti bu hikaye, neden ayrıldık,
Kelimeler, sanki denizden çekilmiş kum.
Bir gün döner misin, o eski günlere,
Yoksa bu liman, sonsuza dek mi sahipsiz kalacak?

Belki bir yudum umut, belki bir gülüş,
Kıyametin eşiğinde bekleyen bir ışık.
Sonsuz gökyüzünde, kaybolmuş bir kuş,
Dolaşıyor düşlerimde, adını haykıran.
Bir gün, belki, rüzgarın seni getirir,
Ve bu sahipsiz liman, aşkınla dolup taşar.