Yalnızlığın içinden süzül de gel çocuk ev
gözyaşımı sil dinmeyen acılarımı sev

Yıkmışlar duyduğumda bir kötü oldu içim
dedim ki kendime şu dünya ne biçim

Merdivenlerinden indim çıktım koşarak
ağlıyor şimdi kalbim mazideki halime bakarak

Duvarına çizdiğim resim hatıralara gömüldü
sımsıcak damlalar yanaklarıma süzüldü

İşte şurası annemle babamın şurası bizimdi
karların üstünde yok olan minik ayak izimdi

İlkbahar gelince ağaçlar birer gelin olurdu
bülbüller sabahlara kadar öter dururdu

Gül kokuları sarıp sarmalardı dört bir yanı
hanımeli beyaz zambak annem gibi kokardı

Yalnızlığımı kucakla bağrına bas beni
rüyalarımı pembeye boya bırakma ellerimi

Annem babam ve dört kardeş
cennetteydik sanki meleklere eş

İçimde yaşıyorsun hâlâ capcanlı ve ayakta
bekliyor gibiyim okula yetişmek için durakta...




Gülhan Çeliktaş