al benden de nazire…


bir sabah uyanırım, gözlerimde ağır bir sis,
düşlerim tuzla buz, kırılgan aynalarda kaybolmuş.
babasız kalmış bir dünya, ellerim bomboş,
tanrı suskun, cümleler boyun eğmiş.
bu sabah da yağmur, yine karga yavruları odamda.
oysa ben her şeyden habersizdim; o bilmeceyi çözmeye çalışırdım,
çünkü fırtınaların dinmediği bir hikâyede,
kendi yolumu bulmaya çalıştım, her adımda biraz daha kaybolarak.

gençlik dediler, oysa bir denizdi, dalgalar peşimizdeydi,
herkesin bir fırtınası vardı, her düşüş bir bedeldi.
ellerimi uzattım gökyüzüne, babam gibi,
ama ellerimde hiçbir dua kalmadı, ne gök kabul etti ne yer.
bir yanım kavgacı, bir yanım sessizdi,
ve bu savaş, hiçbir cepheye sığmıyordu.
her şey yalan dedim, inanmış gibi yaptım,
ama içimdeki ateş hep yakıyordu ellerimi,
çünkü gerçek, boyun eğmezdi yalana.

sevda geçti, dostluklar eridi,
her şey geride kaldı, her yara bir iz bıraktı.
ama öğrenemedim düşmeden kalkmayı;
yine de büyüdüm, serildim toprağa,
çünkü her düşüş, toprağın sessizce fısıldadığı bir hikâyeydi.
her yara, bir ders oldu, her ihanet,
tanrı’nın unuttuğu bir mırıldanma gibi.
dostların gerçek yüzleri, maskelerin altında saklıydı,
ben ise her maskeyi kırdığımda, daha da yalnızlaştım.

bir yol biter, diğeri başlar dediler.
her adım bir devrim, her nefes bir zafer sandım.
ama her yolda karşımda bir ayna vardı,
o aynada kendimi bulmak değil, kaybetmek vardı.
yürüdüm, ama hiçbir yere varamadım,
çünkü bu hayat, her köşesinde bir labirent gibiydi.
ve ben, her düğümde biraz daha karıştım kendime.

zaman geçtikçe yüklerim ağırlaştı,
ama en çok dostların ihanetinde sınandım.
ihanet, bazen bir kahkaha kadar hafif,
ama bir hançer kadar derindi.
her adımda biraz daha parçalandım,
ve her parçamda yeni bir hikâye buldum.
ama bu hikâyelerde hiçbir zaman mutlu bir son olmadı,
çünkü her mutlu son, bir fırtınanın arifesi gibiydi.

karanlık çöktüğünde, gözlerim hep uzaklara dalardı,
gözyaşları, kelimelerin arasında kaybolurdu.
güldüğüm günler geçti,
ama her gülüşümde saklı bir hüzün kaldı.
çünkü hayatın bana öğrettiği tek şey,
her sevincin ardında bir acının beklediğiydi.
ve ben, her adımda o acıya biraz daha yaklaştım.

artık yollarım sessiz,
fırtınalar dindi, ama içimdeki savaş bitmedi.
her yara bir öğretmen, her ihanet bir mırıldanma oldu.
ama şimdi, geçmişime gülümseyerek bakıyorum,
çünkü her kayıp, bana yeni bir yol açtı.
ve ben, o yolların hiçbiriyle barışmadım,
çünkü barış, her zaman bir yenilgiydi benim için.