park

ağaçlar arasına gizlenmiş
yarı aydınlık bankta;
hangi yasanın hükmünde tutsak,
meçhul sırrıyla baş başa kalan
gizemi karanlık, okyanus sanki

gerçeği gizlice sezinlemek,
yavuklusundan kalan!
eski izlerin tortusu.
gururun saf beyaz alevi,
fitili ateşlendiren..

zifiri boşluğa dalmış
esrarengiz görünümlü bakışı
istilaya uğramış bir şehir
kendini yaralayan tufan.
sıkılı yumruğun neyin hıncı

kendisiyle yoğun, sözcükleri örgütleyen
kök söktüren hatırasının girdabına
kendini siper et
başka istekler biriktirmeye başlarsın
iç yangınını dindirmez,
ürpertiyle hışırdayan okyanus.

günahı yüzüne vurulan
umduğunu bulamamış,
sök içinden at her şeyi
sil bütün bunları

ah yürek dağlayan acısı,
hiçbir mantık kuralı dindirmedi
ayrılık derecesine varan yavuklusundan,
yani kaybolmuş bir davanın verdiği;
tek başınalık

park direklerinin yere vuran gölgesi,
ışık altında sessizliğe bürünen

damar Orhan özgül