-26-
meettiş başımızı o(v)ğşadı, bizlere “aferin” dedi,
“delikanlı”, “yakışıklı”, “güzel evladım” dedi
çünkü hepimiz akıllı, çalışkan çocuklardık
bizler de ona alkış etdik, çılgınlar gibi
bütün köylü.. ö(ğ)retmen, talebeler alkışladık
“bay-bay” diye eller salladık
.
sınıflara seğidip, valize, çuvala sığmayan nevaleyi
yengattan “yerlimalı ğünü” yapar gibi
kıtlıktan çıkmışçasına yedik, doymadık
ö(ğ)retmen evine gitti yoğurt-yumurta-gatık
köycek, elbirlik “metdiş” bayramı yaptık
.
ö(ğ)retmen, muzaffer! halinden memnundu
işin yoksa ilme boya,
fenne batır-çıkar onca
anasının avıdamadığı çocuğu
nayeti; “asaleti tasdik oldu”,
bu sayede tayin işini halletti,
ve torpille memleketine ğetdi
.
hayat böyle daha güzeldi
deli misin Alla(hını sever)sen
kafası almayan, kalın kafalılara
sokmak için didin dur İskiti-Hunu
“başka becerisi” olan, ö(ğ)retmen
üstelik de bizim köye öğretmen olur muydu
.
gerçi bu sayede yırttık ileşberlikten
öğrendik çivtçiliği, “ileşberi” sildik lügatten
.
öğrendik de ne umduk ne bulduk
üsdelik ağzımızın dadından da olduk
çifçinin hali ileşberden bin perişan
“mal bedeli” borçlandı fayızınan pangadan
o perşembeyi çıkardık hayatımızdan
elbirliğiyne(n) okulcak unuttuk!
o sözde öğretmeni de hatıralarımızdan
.
ö(ğ)retmeeen..,? o gitti,
hiç aramadı bizi,
birkaç yıl ö(ğ)retmensiz (cahil) kaldık
anmadık, aramadık, eksikliğinin farkına varmadık
.
anmadık, aramadık olmadığının farkına varamadık..
öldüğünü duyduk, rahmet okumadık
biri ondan “… ö(ğ)retmen” diye bahsetse
“kayarlar”dı köyden ağzını açan
“-o ö(ğ)retmen-ise”
diye bir sinkaf gelirdi ekabir dakımından
“-Hasan Ö(ğ)retmen ne?
Gabak Ö(ğ)retmen ne?”
“Sengentli Arif Ali Bıçaklı”
“maşşallahı varıdı”
“ö(ğ)retmen gibi ö(ğ)retmenidi”
onnar getdi
bi taha köye onnar gibisi ğelmedi
“onnar gibisi bi daa gelmedi-getdi”
“adam gibi adamlarıdı”


-Son-