Düşüncelerim de boğuyorlar beni; 
Urgansız, peyderpey kuruluyor zihinlerde darağaçları. 
Oysa, insanlığı tebliğ etmek gayesi, 
Sevmek hakkım bile, düşüncelerle idam edilirken. 
Politik bir kavgam, kime olabilir?

Her bir fikir, bir ip gibi geriliyor, 
Kalbimdeki yük, ağırlaşarak büyüyor. 
Sözlerim, sessiz çığlıklar gibi yankılanıyor, 
Kimi zaman umut, kimi zaman karamsarlıkla doluyor. 
Düşünceler, bir labirentin içinde kaybolmuş, 
Çıkış yolu ararken, ruhum daralıyor.

Kendimi savunmak için yarattığım kelimeler, 
Bazen bir kalkan, bazen bir bumerang gibi. 
Biliyorum, sevgi en güçlü silah; 
Ama bu savaşta, kime karşı kullanabilirim ki? 
İnsanlık için, bir nebze de olsa mücadele, 
Hayallerimle dolsa da, gerçeklik acı veriyor.

Düşünceler, bazen sarmal bir tünel, 
Her adımda daha derinlere iniyor. 
Karanlık köşelerde kaybolmuş umutlar, 
Gözlerimdeki yaşlarla buluşuyor. 
Bir zamanlar parlayan yıldızlar, 
Şimdi gökyüzünde kaybolmuş hayaller.

İçimde bir yangın var, sönmeyen, 
Her düşünce kıvılcım, her duygu alev. 
Bir yandan sevgi, diğer yandan nefret, 
Zihinlerimde çatışan iki kutup gibi. 
İnsanlık adına bir şeyler yapma arzusu, 
Bazen umutsuz bir çığlık, bazen bir dua.

Belki de her darağacında bir hikaye, 
Her idamda bir yaşam, bir hayal. 
Sevgiyle büyütülen her düşünce, 
Belki de yarınlar için bir ışık olacak. 
Düşüncelerim, bazen bir akıntı gibi, 
Beni sürükleyip götürüyor karanlıklara.

Ama yine de, umudu kaybetmemek için direneceğim, 
Her düşünceye bir anlam katmaya çalışacağım. 
Bir gün, bu kargaşanın içinde, 
Sevgiyle büyüyen bir ağaç olacağım. 
Dallarımda umut, yapraklarımda barış; 
Her mevsimde yeniden doğacağım.

Ve belki bir gün, bu düşünceler, 
Beni boğmaktan vazgeçer, 
Beni özgürleştirir, 
Sevgi dolu bir dünya kurma hayalimle, 
Birlikte büyürüz, hayallerde ve gerçeklikte. 
Zihinlerimizdeki darağaçları, 
Sevgiyle yeşeren ağaçlara dönüşecek.