Rivayete göre ben Allah’ın talihsiz kulu,
Gündelik çabalarla örülü, şansızlıkla yoğrulmuş hayatım;
Ekmek kadar samimi, su kadar arı,
Çamurlu yolların izinde yürüyorum.

Bir cebimde umut, diğerinde hüzün,
Gözlerimde yorgunluk, dudaklarımda buruk bir tebessüm,
Gönlümde satır satır şiirler, hepsi yarım kalmış;
Sanki Orhan Veli’nin dizelerinden kopup gelmişim.

Sabah erken kalkarım, gün doğmadan,
Çatlak ellerimle sarılırım soğuk ekmeğime;
Hak bildiğim her şey, hep yarındadır,
Bugüne dair ne varsa, eksik bir hikaye.

Bu hayatın ; Kahvesi acı, ekmeği bayat,
Biraz umut kırıntısı, biraz da kaderine sitem;
Gökkuşağı bile gri onda,
Fakat yüreğim; her seferinde yeniden yeşeriyor.

Sokaklarda unuttuğum çocukluğu,
Yokluğun kalın duvarlarına astım;
Rivayetlerden öğrendim dostluğu,
Başımı sokacak bir yuva, en büyük hayalim oldu.

Yine de bir umuttur yaşamak,
Yeniden doğan her güne selamdır,
Rivayete göre ben Allah’ın talihsiz kulu,
Belki de şans; bir gün benim de kapımı çalar.

Ve rivayetler, belki de hep o şanssızlıklarla anlarım,
Ama baharlar benim de olur,
Gün doğar hüzün gider
Güzel gözlerin bana rehber olur
Rivayete göre bende bir gün mutlu olacağım