YORGUNUM!
Papatyam!
Artık öyle yorgunum ki Kırılgan küskünüm bu hayata Ne yapsam ne etsem bilmiyorum Soruyorum şimdi sana Niye ben böyle acılar içindeyim? Sen neredesin, niye yoksun? Neden bu ıstırabı yalnız çekiyorum? Yaşadıklarım reva mıdır bana? Acılarım, sızılarım varken sen orada Kendi yaşantında mutlu musun? Söyle mutlu musun? Ben ağlarken yüreğim sızlarken Bu hayata tutunmaya çalışırken Lanet olsun isyanım var benim bu hayata Küfredip gidesim var Yorgun düştü bu beden artık Yıkılıyorum git gide İşte uzandığım her dal kökünden kırıldı Artık ne bir dal kaldı tutunacak, ne de bir umut Her şeyi yaktıkları gibi umutlarımı da söndürdüler Yorgunum be dostlar yorgunum Yorgunum artık Papatyam, yorgun! |