Papatyam!
Öyle bir sevdasın ki bende
Bu yürek sana mahkûm kaldı
Suskunluğuna ise sözüm yok
Ağır aksak yürüyorsa ayaklarım
Zamanın kıyısında tutuşan ellerim
Ve yorgun bakıyorsa gözlerim
Çırpınan kentlerin yazgısıyla birleşen
Umutların, hayallerin
Sen halen direngen gövdeni
Kırılgan bir çiçek gibi besliyorsan toprağın buğusu ile
Penceremin önündeki saksıda
Kanat çırparak bir kuş konar yüreğime
Ressamın tuvalinde yorgun bakar gözlerime
Anlatabilsem sesimle titreyerek
Utangaç bir sessizlik çökse üzerime
Sarsam seni bir sarsam kollarımla
Sorsam ve hasretin dile gelse
Dizelerimde anlatsam seni
Yükselen harflere anlatsam sensizliğimi
Hayatımız hep yazmakla mı geçecek?
Hep hayal mi kuracağız?
Ah bir sen gelsen Papatyam!
Gelsen de kaybolmasam beni esir almış dizelerin arasında…