Tefrika/
konuşamadığımız doğrular

.

Mevsim normallerinin ortasında
Sıkıştırılmış sabrın içinden suskun geçiyor kadınlar
Uzun mesafe esmer ifadesiz
İri kemikli ellerinde zikir
kurumuş dudaklarında dua
Oğullardan uzak eril seslere hasret
Bütün yanlışları düzeltir gibi
öfkeyi  yutup
İri siyah gözleriyle donmuş
İlmek ilmek dokunmuş içindeki fırtına
Göğüs kafesinde ya hay düğüm
Dalan gözlerle belki çocuktular


Raylardan kopup gelen çığlık her veda
En kıyısız acılarını içine alır
Nefesini savura savura geçer  dokunmadan bize
Serinletmez hiçbir rüzgar

Dağların dingin ve onların oyuk ve gizli
Sakince dokunup taşları alnına dayasın
Sonra upuzun bir sessizlik çöl uykuya dalar
Gece kırılarak gider

Kadim acılarından sıyrılır zaman

Henüz doğmamış gelecekler var
Bitmemiş savaşlar
İmgeler görüyoruz
Doğru zaman doğru yer
Bir avuç su bir dünya çöl ve sahra
Kan

Dediler ki
Atlar hazır deniz orada haydi

Kuşlar geldi kocaman kanatlı
Sevindik çol çocuk koştuk avluya
Bin ton sessizlik önce ağır ağır indi üstümüze
Bir siccîn bir  duman
Sonra ne kollarımız kaldı ne çocuklarımız