Rengine müptela bu aşkın
Hazan ertesi yola düştüğüm
Ve ruhumdan sökün eden şarkıların
Adeta hafızasına kazınmış
Bir hatıra gibi
Ya da yüksek volümlü bir iç çekiş
Fıtratın sızdığı şiirlerin iz düşümü
Ve göğün örtüsü
Yerkürenin yanan tütsüsü

Meşrebi hüzün
Miadı dolan
Mihrabı yerinde iken tüm şiirlerin
Ve aşkın gücü

Renkler hüzünlü bir veryansın
Şaşalı sevişler dindi dineli
Savruk heceler göçtü göçeli
Omzumda yalnız ve yaralı bir kuş:
Tek servetim
Alabildiğine ruhları ihya edebilme arzusu ile
Saf tuttuğum s/afiyetin dökümlü etekleri

Kazılası toprağa
Kaynakçamsa aşk ve ilham
Göğün münferit b/ölmelerine gözümü dikip de
Dibe çöken tortusunda hüznün
Kasıtlı kasıtsız sevebilmenin tek ölçüsü

Şiir diner
Sızı asla.
Şair susar
Kalemi ise bir içim su
Aşkın başşehri olan umudu
Saklı tutma arzusu
Derin ve aymaz
Dipçiği sırların
Kırık sırlı aynaların
Mevcudiyeti
Ve kelamın saklı hüviyeti
Bir edimden bir hayale kolaylıkla seken
Yüreğin ziyneti öfkeli bir şehre de vaatlerini sunan

Yaralı vecizelerin göğsünde o şarapnel parçası
Bir eziyet babında olsa bile hayatı
Tek solukta içine çeken
Övünesi meziyetlerin de eşref saati
Artık kaçsa kurduğum şiire
Artık kaçkın hangi akılsa aşkla eşleşen yürek menzili
Bir kehanet addedilmesin de hani
Üstüne çöken tonlarca ağırlığı
Kurşun misali sözcüklerin ne zamanki susa gömüldüğü
Ve işte cennetim
Cinnetimi silip arsızca ve de ansızın
Şiire serildiğim

Ne cübbem ne cüssem yeter evrene
Hidayetin eşiğinde dolan içim
Ve aşk…
Öyle bir sebil ki:
Tek solukta içime çektiğim nefesin yerlisi
Sözcüklerin dirayeti
Ölümle eşleşen yolun ve şiirin hassasiyeti
Ardıç kuşlarına özenen nazlı ve nazenin mevsim
Ne kurak ne çorak
Tutulan nutkuma yağan kar gibi
Asil ve sıra dışı iken karın dokunulmazlığa sirayet eden
Her bir zerresi

Bir ses bir sus bir serzeniş
Bir nüans bir nota bir eşleniş
Aşkın yüzü suyu hürmetine
Kırık kalbimin de sev dediği…



TEŞEKKÜRLER ERHAN ÇUHADAR HOCAM



Sana uzanan ellerim ile göğe her seslenişimde,
Hüznüm nedensizce dahada artıyor.
Nefesim,kalbim,dilim acıyor eriyorum.
Cefasını bile ömrümün kapısına bırakansın.
Sesleniyorum dağlara ses verir dağlar.
Yüreğin dağ etekleri gibiyse
Gideni geleni olur fark edemezsin.
Taşlarını bir bir çalanı hemde çok olur.
Kuzularını otlatır geriye çarı çöpü kalır.
Sabret dağ yürekli dünyanın;
Çivisidir yüce dağlar unutmasın insan...