zerre tüy

onun nidalarında kuru bir lafım
küçük aklımın tavanında nasipsiz
beni yaşlandıran ufuk bir gizdi



o tuksaklığımı sildi kara bir leke ile
geceyi yumdu körlüğümü açtı
onun yolunda saflığımı gördüm ilginçti



o derin kuytusunda yolumun dikliğini
ve kararsamış benliğimi örttü tülü ile
oy saki büyük bir yanılgı parçasıydım




onun seftakli merhameti yüzüme güldürdü
durun ve bakın onun zerresi bile çiçek açtırır yalnızlık çölünde



o saydam bir alışkanlıktı
benim huyuma sertliğin doğruları ek
bu ağır becerinin mizahı yanı güçtür
onu bilmek uzaklığın ufalışına denk




o karartıları su gibi saflaştırır ılık tat
ve görsel alışkanlığa zerresini verir
canlılık ondan gelir ruha sifa işler
o dağınıklığı özetler ve toplar



o nun mabedinde ben hiçliği dizginledim
durduğumu farklı sesizliğin uzak görmedim

onun çölün de yıldızlar bozkırda denizi seyretmek kadar derin ve
uzun bir yoldur ve dalgalar durur
bulutlar netleşir o gizin için de