kuklaya can verildi
insan oldu


Pinokyo hayret etti
kıyı boyunca çekip gitmiş deniz
orman adresinde yok
kuşlar tedirgin
konacak bir dal gerek şimdi
nereye baksan kör olur gözlerin
betonlar, betonlar her yerde
paralı asker gibi dizilmişler



burası dünya
bir karıncayı yolda soydular
eşekler kölemiz diyor birisi
çoktandır şaşırmayı unuttuk
en güzel geyiği vurana
en büyük madalya
hayır, hayır öldürmenin cezası yok
insan ateş etmekte özgürdür


haramiler kuşatmış şehri
evlerde pencereleri sevmiyorlar
üzüm asmalarından şikayetçiler
güneş ve ayna taşlıyorlar her sabah
uçan halıları var
her on dakikada bir kalkıyor
vizesiz cennete seyahat


bir düşünsene
aydınlık nasıl da yakışır ülkeme
korku tahtını yitirmiş
meydanda şarkılar yükselir
çocuklar cıvıl cıvıl
buluttan köprüler kurarız uçurumlara
çocukların içinden lunapark geçer


Pinokyo gittikçe bize benzedi
bağırarak konuşmakta birinci
öyle ustalaştı ki insan olmakta
kuyrukta oyunbozan
trafikte pimi çekilmiş bomba
yalan söylediği vakitler
burnu bir daha hiç uzamadı
kızarmadı yüzü


dünya kapıları açık hapishane
her gece rüyaları kundaklıyor bir el
boşaltılıyor banka hesapları
düzenli kaybediyoruz
cazibesi kalmadı nefes almanın
hayat berber aynası kadar aldatıcı
yangından kaçarken
geri ister verdiği ayakları


gökte kir yağıyor
her yanda kötünün sevinç çığlığı
bütün yollar denenmiş
dünyayı sevmeyi başaramadı
alnına bir el sıktı
dağıldı beyninde düşünceler


-en iyisi kütük olmaktı
-sadece kütük