Şehri karanlık bastığında ucu ucuna
bir yerlere yetişmenin içime dolan hüznüyle
topal bir karıncanın en uzak mesafesi dediğim telaş
tam da bir zafere dönüşürdü olabilseydi kavuşmak
oysa iki kıyı arasında sıkışan göğsümün
alıp da veremediği verip de alamadığı hülasa
sinsi bir nefes gibi duruyorsun boğazımda
kaç gün geçti üstünden kaç mevsim sensizlik içinde
kaç kelime küfre döndü dilimde bilemiyorum

sabah ezanları boş sokaklarda yağmur kuşuyum
rüzgarıyla meşhur şehirde gavur ayazına düşkünüm
Nergis mevsimi ölünmez diyorsun gel gör ki inanan kim
olsa olsa bu bir girizgah sonuna yaklaşsa da
her yol biliyorsun yürümekle bir eve çıkmaz
kendini kendine sararak kandırıyorsun böyle de olmaz
üşümekten kurtulamazsın ince ince düşünmekten de
kaldırımlar düşenleri kaldırmaz kimse görmez kimseyi
sırf bu yüzden perdeli ev kalmadı bu şehirde

kalmadı kimsenin kimseden farkı
bahtını yapanlarla tahtını yapamayanların
dillerine dolanıp duran kader masalı
nereden içersen iç bu su acı ekmek kuru
düşler umutsuzlukla dolu hayaller tepetaklak
dara düşenlerimize artık sığınak da değil uyku
bozuldu saatimiz zamanımız yoruldu tik taklardan
bir hayat ki kime güveneceğimizi bilemez olduk
kim alacak intikamını eksik aşklarımızdan

bütün bahanelerini bir kenara bırakarak
yaşamaktan yana ne varsa sarfı nazar ettiğimi bil
kendi gök kubbemin altında küskün bir bulut
içinde üzgün bir martı denize düşmüş bir yılan ile
kargaları kovalayan kedilerin balık bulma sevinciyle gel
gel ki gece yazılmış günlüklerimin gündüz neşesi
kalemimin kelamımdan özrü dilimin kalbimde katibi ol
bir başına ömrünü tüketen köpeklerin başlarını okşayıp
hızlı adımlarla geçip gidenlerden olma emi