hıne
Üşüyen elleriyle sıktı acılarını!
Dudağında ıslanmış düşlerin yorgun sessizliği, demli bir çay bardağına düşüyordu. Yol hasret kokuyordu, ezmanın kalbinde Taş duvarların yırtılan yüzüne düşüyordu ayın gölgesi Ezanın sesi nasırlı yüreğine düşerken Gün üşümüş yorgunluğla uyanıyordu |