meşbir öksürük sessizliğe ses veriyordu uyanır gibi oluyordu paslı mengene ha bir gayret derken, uyanmaktan vazgeçiyordu... zaman uzanıyordu zifiri bir yasa kırık duruyordu bir köşede ölüm kendinden geçmişçesine yol gözlüyordu seyyahların sessiz adımları lale sümbüle boyvermişti bozkırın dibinde! uyan diyordu biri dilinin çorak ovasına, bir damla yağmur beklercesine uyan diyordu gök kubbenin kararan maviliğine... |