Kalemimden Arta Kalan
’’ Yalın bir yalnızlık şimdi bende kalan.
Sahipsiz değilim artık , kuyudayım. ’’ Yalnızlaştığında için , aklına düşer sevdiğin Hasret çektiğinin gölgesini ararsın için için Boğazına keşkeler takılır , dizilir ardı sıra Önemsiz şeyleri atarsın, hayallere dalarsın Günü geldiğinde bir tutam çaresizlikte bulacaksın kendini Ölüm geldiğinde bir dua ile anacaklar mı el gibi ? Umut denen olgunun dibinde bulursun kendini. Yüzüne düşen derin bir keşke ile uzaklara dalar gözlerin. Bilir mi dersin onu ne çok özlediğini. Kim der ki mazinin içinde açtığı derin izleri Ayrılıkta , aşka inancın olsun diye var ya hani... Aşk adına incinen her adımında yarım bırakıldın Çaresizlik işte bu , bilindik gelse bile hayal kırıklıkları İlk aşk adına dipsiz çukur olup derinliklere gömüleceksin. Öleceksin... Ölümsüz sanıp yaşasan da hayatı. İlk önce toprak altında kalacak bedenin sonra en sevdiğin , sevdiğinden adın gibi emin oldukların unutacak seni bir bir hatıralarının üzeri örtülecek dost bildiğin insanların anılarından silineceksin ağlayanlar, dizlerini dövenler keşkeler içinde unutacaklar yüzündeki tebessümü sesini unutacaklar mesela, nefesini paylaştığın önceliğin kapatacak üzerini. Ölümsüz olmak isterken kısa ömründe Zamana yenik düşen aciz kullarız işte Umut olmasa nefes almaya mecalin yok gibi Heyecan içinde geçmeyen dakikalar şimdi sorgu hali Gülü soldurmadan yaşatan aşk bu günlerde acının bekçisi Kimsesiz kalmak bu kadar acıtmaz içini , kapatma gözlerini Her halini sevmek gibi bir melankoli içine düşmüş amayım Üzerimde duran tahtalara çarpıp düşüyor başım Kim düşürdü beni bu kuyuya , Ben Hz. Yusuf değilim Sesimi duyan yok mu nedendir bu yalnızlığım. Gözlerim kamaşıyor, karanlığı yırtan ışığa bakın... Ne çabuk terk ettiniz dostlarım Mezarımın başında ağlayan çocuklarım. Vedaları sevemedim bir türlü Elveda diyorum şimdi. Elveda... Yunus Özkan 17.12.2023 23:23 |