Kendine siper arıyor dağlar, gövdelerinde mermi izi
Parçalanmış gökler rengini yitirmiş bir yangın ruleti
Sessiz öpüşlerin yalan hareminde acımasız rezillikler
Susuyorum gözyaşlarımın hıçkırığında, insan mı fani!

Kanla sevişiyor acılar, ağıtlar dağlamıyor artık yürekleri
Bir avuç su serpsem şu yüzüme, akıtır mı ruhtaki kirleri!
Hangi masalın yaprağındaydı mutluluk, unuttuk sevgileri
Hüzünlü ruhumun asi hücresindeyim, açmayın kilitlerimi

Mevsimler kızıl çiçeklere gebe, kanla sulanıyor topraklar
Mermi namluda fahişe, can almaya doymuyor ahmaklar
Satılığa çıktı sahtekâr kalemler, itlere kul olmuş yalakalar
Acıda, tasa ve sevinçte birleşmeyi unuttuk, koptu bağlar

Mutluluk kibirli bir düşmüş, sarıldık bencil tutkularımıza
Esirgedik gönül selamını birbirimizden, karıştık yalanlara
Yorgun ışıklara daldık yıllardır, kandırıldık boş torbalarla
Atalarımın sesi duyuluyor derinden, yorum yok olanlara

Utanıyorum insanlığımdan, hiçbir söz anlatamaz derdimi
Kehanet fısıltısı büyüyor içimde, kim kırdı aşk dolu testiyi!
Boğazımda hicaz bir yutkunuş hayat, çamur örter mi sevgiyi!
Bitsin artık şu ölümler, dört mevsim ekelim aşkın çiçeklerini

Selahattin YETGİN