Bulutsuz gökyüzünün çıplak yüzü
güneşin acımasız bakışlarına dayanamayan dünya
karanlığın ötesi ve sonsuz acımasızlığın kavurduğu handa
topraktan vücut bulan ben.Meçhulüm, kendisini aldatan
hiçbir yerde, hiçbir  kişi tarafından bulunamayan ben meçhulüm
Kalbimi ayak izleri üzerinden, vicdanımı imgelere feda ettiğim şiirlerde arıyorum


’Kötüsün’’ dediler. Kötüyüm. Bir zaman hikayesine dönüşen ruhum, asla ölmüyor.
Bir garip yolcusun’’ dediler. Yolcuyum. Ama yolum bitmek tükenmek bilmiyor.
Bir günüm trajedisi ve onun içini dolduran bolca hayal, bir hayal ve içini dolduran komediyim
Tek kişilik ve tek perdelik son oyun.
 
 
Ağzım ve gözlerim, birinden toprak, diğerinden yaş dökülüyor.
Tuza basıyorum acılarımı, bir sela duyuyorum, ömrüm toprağa çöküyor
Toprak nispet yapar gibi, ben nispete muhtaç ama sayıklamalarım olabildiğince çıplak
Derimi yüzüyorum, dişlerim gıcırdıyor ve tam o sırada sela bitiyor
Ben ölmüşüm. Hasat zamanından kalmayım ve hasat bitti
Benim yegane arzum huzura kavuşmaktı,
yaralarımı saracağımı umduğum bomboş bir dünyadan geldim
Beni sarmalayan İhtirasıma, ruhumu avlayan korkuma
hayatımı koca bir hiçe indirgeyen  
o zalim, o amansız tutkuma yenildim
Suçluyum !

 
Suçum !
’Sevmek, benim kendime ve dünyaya karşı giriştiğim hırsızlıktı’’
Hep  çalıyordum, Zaman benim en derin acılarımı söndürürken
insan yeniden yeşertiyordu. Yara bere içinde kalan dünya
Ve kentlere korku veren bayramlar kutlanıyordu 
Delilerin Krallaştığı, delillerin karartıldığı han da ben
parmaklıklar arasındaydım. Sadece şiirlerin tanıklığıyla,
‘’beni seyreden omzumun üstünden toprağa
ebediyetten ebediyete’’ intikal ettim.
Şimdi buradayım.
Suçluyum,
çünkü
İnsanım!
 
 
Her şey bitiyor...
Şey kalıyor geride.
Tanımsız duyguların içinde boğulan insan yok oluyor
Gerisinde bıraktığı mutluluk bizden çok...
‘’Diyorum size Denedim
Denedim’’, beceremedim
Buysa insan, duygudan yoksun;
buysa yaşamak, işte ben suçluyum!