Yürek işte, yelden alıyor, savururyor bilinmeze
Onu nasıl sustururlar, var mı ki bir bilen
Ya hayalleri kapatmalı, kanatsız kalsın gönül
Yahutta bakmamalı ki gözler, olmasın özlem
Ve bir daha yanmasın sol yan, yaşarken ölmek bu,
Öyle de ulvi bir his ki, sanırsın dünya durdu.

Çıkar umarsızca karşına, farkında da değildir
Bu zariflik, güzellik, kibarlık ne de muhteşemdir.
Yanılsamadır belki görünen, çölde bir serap
Bakma sakın penceresinden gönlün, aman
Başaramazsan o kepenkleri kapatmayı yanarsın
Pusulanı kaybedersin güpe gündüz olursun harap.

Yüreğin darağacıdır sevgiye uzanan yollar
Gözü karalıktan geçer zemin bura açılır eller, kollar
Ne var ki hüsnü hayale meyilldir bu durum
Girdikçe içine içine nihayeti de yıkım, uçurum
Bitmez ki yüreğin veryansını, özüdür bu onun.

Akla egemen olamayan, yaşayacaktır hezeyan
Oysa sevgi mi yok tutunacak olsun avuntu
Uzaktan sevmekteydi kâr, gerisi boş umuttu.

Meyli hiç biter mi sevgiden yana kalbin
Yaratılışın kudretindendir demek ahın, vebalin
Kime niyet kime kısmettir bilinmez ki dost
Kalır elinde bir ıslak mendil bu vedalardan
Kurtul artık, can yakan aşkın kor ateşinden.

Mümkün değil bilirim, sevmeden alınmaz ki nefes
Sen yine de her gördüğün güzele tutulup, etme heves
Bilmiyorlar ki kimdir seven, kimdir bilen kadri
Anlatamazsın kendine de,bitimsiz o kapkara geceleri.

Utanacak olan sen değilsin ne de sevgindir
Layık olanı bulabilmek ona, nazarımda kader işidir
Toprağın kokusu gibi doğal, yağmur gibi serin
Sen olduğun içinse sevilmen, yarınlar güneşindir.

İşte diyoruz ya, başlardı her şey bir pencereden
Cümleler dökülürdü sayısızca, düşünceden ve dilden
O kısacık anlarda ne bilinmezlere açılırdı yol
Ve düşerdi yine omuzlar öne, yürekse yangın yeri
Mevzuatı da affetmez, mahkumiyeti müebbeten.
O baktı da geçti, çoktan da sildi seni çoktan
Bir tek yer paklar şu kalbi, o da meçkul bir karakol.
Oğuzhan KÜLTE