Utangaç bir sevgili gibi girerken bahar rüzgarı
Boğaziçi’nin serin taşlıklarına
Sen sıcak bir ıhlamur yudumlarsın belki orada
/Ankara’da/
Belki de masum bir özlem düşürürsün martların kanadına
İsmin gelir sonra peşin sıra
Sesin gelir
Nefesin gelir
Yalnızlığın tam orta yerine
Erguvanların çiçek açma mevsiminde

Yedi tepeli şehrin aşklarına özenmiş her aşk
Kendi çocuğunu büyütür kendi şehrinde
Sığınılacak bir liman vardır elbet
Kendi dalgasındaki her denizde
Oysa sen
Çoğul sevgiler ekersin zamansız bünyelere
Burada aylardan nisan günlerden perşembedir
Seni ne çok severmişim meğer(sem) bu akşam
/her akşam/
Ki şimdi Boğaziçi’nde erguvanların çiçek açma vaktidir

Pierre Loti’li bir yalnızlık tüter gözlerin
Her dokunduğunda kocaman bir ülke doğurur
/Yeni bir adla/
Usulca iskeleye yanaşan vapurdan
Yerini en son terk eden yolcu ürkekliğinde
Saklar seni şehir
Uz(ak) kalabalıklardan uz(ak) yığınlardan
İsmin gelir
Sesin gelir
Nefesin gelir de
Sen gelmezsin
Ki şimdi Boğaziçi’nde erguvanların çiçek açma vaktidir

Orada
Erguvan ve lale eş zamanlı açar Boğaziçi’nde
/Kahve gözlerinde/
Sade utangaç biraz da yalın yürek
Hadi bir güvercin uçur bu ikindi sonrası
Sana uzanan düşlere ne çok yağmur değermiş
Tutmazsam unut beni hakayıklar aşkına
İncitme laleleri oralardan gel artık
Ki şimdi burada erguvanların çiçek açma vaktidir