Ayrı Göçüğün Çocukları
gitgide daha az yaşıyoruz
üstümüze çöküyor dünyanın tavanı biz olduğumuz yıllarda Yedi şiddetinde sarsılırdı kalbimiz yüreğimiz enkaz yeri giderek çoğalıyor ölmek yüzüm gözüm toz toprak içim dışım demir beton yığınak yığınak yalnızlık bu sığınak yüksek yüksek çökmüş içimde taşıyıcı kolonlar konarsa bir güvercin enkazıma yemlenir umudum ellerinden fay hattının ikiye ayırdığı şehir iki yakası bir araya gelmez aşktır bizimkisi iki ayrı göçüğün çocukları işitilmeyen "kimse yok mu?" sesi |
Milletimizin başı sağ olsun.