su veren yoktu
ekmek hak getire
kapı sesi yoktu
yerle yeksan çatısı

insanlar saklanmıştı moloz altına
siyah beyaz bir köpeğin gözünde

ne bilsin ki fay hattıydı, rihteriydi
ne bilsin ağlamasıydı, gülmesiydi
siyah beyaz bir köpeğin gözünde
en korktuğu sahibinin ölmesiydi...

bir ismi vardı artık yok
sevdiği vardı artık yok
anası yok
babası yok
bebesi yok
yok oğlu yoktu artık

toprak yetim bıraktı yürekleri
siyah beyaz bir köpeğin gözünde
ağlamak sahipsizlikti
insan olabilmenin özünde...

topraktan gelmekti
deprem gerçekti
ve gerçeğin
ergeç yeryüzüne çıkmak gibi bir huyu vardı

zaman
göç mevsimi
ve artık gitmeli
geldiğimiz gibi çırılçıplak

bir adam bir kadınla otogarda
siyah beyaz bir köpek yaklaştı
gözleri acının rengi gözleri kan
adamın kucağına koydu patilerini
sevilmek ister gibi burnunu soktu
adamın avuçlarının içine
bir daha
bir daha
bir daha asla unutma diye
adamın gözlüğü buğulandı göz yaşından
-seni de mi sevmediler oğlum
------------------- dedi seni de mi sevmediler-
başını göğsüne yasladı sessiz ve sahipsiz..
keşke diyebilsek insanlar boşuna ölmediler...



________________________
Gün için teşekkürler...
Bu şiir, bu blog da yazan
Felaket bölgesinde yaşama tutunan
Ama belki evi yıkılan, belki bilgisayarı göçük altında kalan, belki elektriği olmayan, belki şu an telefonu kaybolan
tüm dostlar için olsun. Can kayıplarımıza Allah dan rahmet dileği ve saygı ile...