ben kocaman bir sessizliğim,
eşgalim tarifsiz bir gecede yitirilmiş,
ne yana dönsem bir papatya oluyor sevmelerim,
bir sana bir bana düşüyor yapraklarım.
En çok toprağa ekildiğimde acımıştı canım,
karanlık ve ağır gelmişti yaşamak,
sonra tohum olduğumu fark ettim.
Patlatıp kabuğunu teslimiyetin
güneşe yol almayı öğrendim.
Tenimde kanat çırpan kelebeklere ev oldu düşlerim.
İlk sürgünü verdi yapraklarım,
ilk çiçeği açtı gözlerim.
Kah rüzgar eğdi bedenimi,
kah güneş yaktı tenimi.
Hiçbiri ama hiçbiri,
aşk kadar eğdirmedi ve yakmadı ruhumu.

Aşk,
koşulsuz teslimiyetlerin mekanı
ne çok sancıtır yüreği ve onu taşıyan bedeni.
Ah papatya,
bir sevmeye terk ettin kendini.
Ölümü bile gülümseyerek karşılarken,
aşka gözyaşı dökmektesin Mevlana misali.

Tartabilmek ağırlığını sevmelerin,
sevgiliden yol eylemek bir damla gözyaşından karışarak yaşam oyununa.
Sevmek
ibadeti olmalı,
gözlerine bakmak ise mihrabı
Aşk’ın.