SENSİZLİĞE MAHKUM OLMUŞUM
Geldi zamanı, son bulmalı bu "veda" sahnesi...
Usul usul perde kapanmalı Seyirciler bu hazin sonu alkışlamalı... Yaş olup akarken gözümden sen Hüzün bulutları gelmeli üzerime üzerime Ben yine de,seviyorum gökyüzünün maviligini Yüreğim ateşe düşmüş kor gibiyim Yağmur çiseltisinden bir ses çınlıyor kulağımda Mutsuz gülüşler sarıyor gözlerimi Bir elimde sigaram,bir elimde kadehim Yalnızlığa mahkum eyledim kendimi Kelepçeledim kendimi tek kişilik hücreme Dost olur bana kırık masamda duran kağıt ve kalem Yazmamak için sana,direniyorum O cesareti kendimde bulamıyorum Kalemimden çıkacak tek kurşunu kendime sıkıyorum Umutla vuslatı beklerken Yüreğimin kaldırımlarından izlerini siliyorum Sözün bittiği yerdeyim Etrafımda boynu bükük sevdalar dolaşıyor Zehir içiyor yüreğim yudum yudum Yalın ayak toprak deniz gözlerin hatırına Dolaşıyorum,ağlıyorum çocuklar gibi Gözlerine bakarken akmalıydı gözyaşım Acı olmamalıydı her damlasında Bir yanlışlara düştüm Attığım her adım sonumu getiriyor Geldiğimi zannederken uzaklaşıyorum herkesten Beni sensizliğe mahkum olmuşum Sana yazıyorum,sana ağlıyorum YEŞİLIRMAK |