iSTANBUL
Kançanağı gözlerim
Ben uykusuz, istanbul uykusuz Puslu bir istanbul sabahı Sıyrıldım kara pençesinden gecenin Yaralı kalbimi omuzladım Çam ağaçları altına attım kendimi Beynim oldu bir demir kütlesi Yıllar varki Doğan günü, güneşi selamlamadım Dik durdum, ayakta kalmasını öğrendim Meğer ki bu şehirde kuşlar da ötermiş İnsanlar eğlenirkan Tehlikeli gecelerinde hayat varmış Vurgun yediğim yüreğime Bahar tazeliğini serpermiş Uykusuz gecelerimde Son nefesimi çeker gibi Çektim seni içime istanbul YEŞİLIRMAK |