Özlemleuzaklaşıp gittikçe seni görmek umudu bütün sökükleriyle sevdamın ardından koşuyorum bir bebe tüme sararken ipleri birlikte eksiliyoruz rengârenk çözülüşlerde o yıllar içinde bir günü özlemekle geçiyor ömrüm bir sedirde sen bağdaş kurmuş durmadan sözlerin yerini değiştiriyorsun ben pembe bulûzumun güzel olup olmadığını soruyorum yakası uzun olmuş demiyorsun bir zavallı yoksul var aramızda ona çoğalıyoruz ve bütün duygulanımlarımızı bir güne sığdırma çabasında yıllarla tıkış tıkış sen bırakırken sözü ben alıyorum uyku gelmiyor aklımıza sanki ’an’ kaçıp uzaklaşacak bir adım atarsak kapı dışarı bir daha böyle gülmeyeceğiz dedikodu da arada bahane seslerimiz çekilirse aradan öleceğiz özlemden biliyor gibi bir daha böyle yüz yüze bir kitabın sayfasında susacağımızı bizi başkalarının okuyacağını aşk ışığı hiç sönmüyor odada aramızda sarı sarı gülümseyen lâleler de biteceğini bilmeden yüzümüzde ince ince salınıyor özlemle eksilip gidiyor günler düğme olmuyorsun elbiseme.. 12. 04. 2012 / Nazik Gülenay |
Final şaheser...
Gönül dolusu tebrikler sevgiyle Nazik Hanım.