Hiçkimseden çekmedim ben benden çektiğimi.
Meğer ben varya şu ben, beni vuran benmişim.
Ellerimle kuruttum elimle diktiğimi,
Yaprağımı sarartan, dalım kıran benmişim.

Hesap etmedim hesap, gönül dedim sadece.
Gönül savurdu beni yaprak gibi öylece.
Şu ben neymişim meğer, baştan sona bilmece!
Kendi cevaplarıma kendim soran benmişim.

Sıratı yaşattım ben bana aslında hiçtim.
Kıl gibi köprülerden, kılıç sırtından geçtim.
Bazen merhemim oldum bazen kefenler biçtim.
Cehennemde kendime kırbaç vuran benmişim.

Hatası yok kimsenin hepsi de benim suçum.
Eser değil kimseden ak düşen siyah saçım.
Ağrıyor tüm bedenim, ruhumda yüklü göçüm.
Gider ayak yaralı kalbim saran benmişim.

Hayat bir su yatağı farkına varamadan,
Bu akıntı içinde bir düzen kuramadan,
Sormam gerekenlerin aslını soramadan,
Beyhude her mevzuya kafa yoran benmişim.

Genlerimle oynadım oturdum genlerimle.
Ben bu değildim beni ittirdim ellerimle.
Mesut’um hasım düştük nitekim ben, benimle.
Benim karşıma geçip karşı duran benmişim.

Mesut ALTUNKAYNAK