RUHUM ÇEKİLİYOR DERİNLİKLERE
Ruhumu çekiyor karanlığın ta kendisi
Ölüyken uyandırılmış hasta yatağından Ve teninden çekilerek Yüzüyor mavi deniz kaplumbağası Hıçkırıklarla ağlayarak Sonsuz deryalar denizlere gebe olmuş Bırakılmış bir tank sürüsü üstüne Yalnızlığın çığlıklarını duyarak izliyor Yaşıyor sırtında pençe izleriyle Koşarak meçhul ormanın derinliklerine İnerken hayatın bilinmezliğini aramak Saadeti Öyle ki siner parmaklarının ucuna kokusu Hasretiyle okşar ruhunu Gülüşüyle ısıtarak anne karnında ki yavrusunu Ruhunuda üfleyerek bir mezara Nasıl yaşayacağız kül rengine boyanıyorken Susacak mı yani o an herşey Ruhum çekilirken derinliklere. |