Artık bilmiyorum,hayatta
Tıkanmışken boğazımda kelimelerim
Ne cehalettir anlamam, alemin
Sonsuz ırmağa uzanırken düşüncelerim
Anlamıyorum neden ben
Bileklerimden ruhuma kadar kelepçeliyim
Sesim soluksuz her an darbe yiyecekmiş gibiyim
Nolur bırakmayın, bırakmayın gözlerimi
Oysa onlar olmadan yapamam, dizilemem
Mısralarımda harp almışken kelimelerim
Uzunca bir yol çizer ruhumun derinliklerine
Oysa parçalanır yarı yolda kalbim
Bilmezler hatıradır öz ve öz sevincim
Dağlar kadar bir umut saklı olur
Nice sahipli dişlerde
Aklım nurundan üste değildir
Bana kalsa savrulur düşüncelerim
Halbuki saf bir su gibi akar
Akar rüzgarın etkisiyle düşen sesin
Öyle bir yoldur ki
Göğüsüme kaç hançerler saplanacak
Yahut gözlerinden akan yaşları
Bilmiyorum daha ne kadar kaldırabilirim