ne güzel dökmüşsün içini sayfama. belli oturmuşuz bahçedeki sedire, elimizde ince belli bardakta çaylarımız dertleşmişiz.

demişim ki sana;
insanın önü sonu yalnızlık! hiçbir şey olmasa bile yastığına başını koyduğunda, kendisiyle başbaşa kalıyor insan ve o an başlıyor dertleşme hâli. ki ne garip kendisine bile anlatamadığı, itiraf edemediği ya da kabul ettiremediği duyguları oluyor.

ve ne gariptir ki; ne kadar yakını olursan ol, 'canı' gibi hissetsen de kendini, yeri geliyor onun 'içinin canında' dolaşırken, bir duvar çıkıyor karşına küüüt çarpıyorsun duvara. o çarpma hızı dışına fırlatıyor seni, içinden atıldığını hissediyorsun, yakını-ailesi olmadığını fark ediyorsun. bir 'tanıdıktan' hallice bir 'yakın' sadece.

arkasında "yakinimdir" yazılı bir hamili kart ile 'içinin canının' kapısının dışında kalıveriyorsun.

hayat çoğu zaman diyor ki insana;
"mutluluğu ve huzuru dışarıda arama. başkasında değil, eşyada değil, parada değil mutluluk senin içinde.

ve güven...
hani o sıkı sıkı tutunduğumuz güven duygusu var ya sevgili Ebru, insan bence önce kendisine güvenmeli....



bir dokun bin ahhh işit oldu ha sanki ;)

Sevgi ve saygımla