üzerine gece serpilmiş kuşların ıssızlığıdır hüznüm
günahı yazılmamış çocukların çığlığı
bülbülün şakıması uluması bir kurdun...
vaktin esrarına saklanmış cellatların
yelesinden tuttuğum gizemli kısrakları
o damından attığı hayal köşkümdür hüznüm

mevsimlerden son bahar mihmandarı aşkların
her garibin köşküdür sığındığı hirası
tam sönmeyi dilerken üflemiştir közüne
ayaklanmış kışların kül rengi hatırası
uçlarına nefretle dokunmuş sitemlerdir
bir buse bekleyen çölleşmiş dudakların...
toprağın gerdanına dizilmiş kabirlerin
yazılmazmış taşlarına yazgısı
talan olmuş manevi mirası benim hüznüm

nazarla efsunlanmış beyzade uşağıyım
düşlerimde zamanı öldüren kadınların
iblislerin kibrinde büyüyen inkarların
tamahkar dimağında tövbemin günahıyım
dervişler tekkesinde hadimi mihrapların
huşuundan çalınmış payıdır benim hüznüm

böğründeki açlardır çıkmazı sokakların
o apansız imdatlar ahının ahengidir
sakladığı cevherdir vicdanı insanların
görünmez kılçıkların kambursuz mihengidir
hıçkırığı müphemlere dökülen bedbinlerin
direnişi kutsaldır zamansız eylüllere
kaybedilmiş cengidir nefsine benim hüzmüm…

kirlerinden damıtıp ateşin yıkadığı
tutuşmuş vuslat aşkı sufilerin yurdudur
Rabbine sığınırken gecelerin şerrinden
ikileme Lâ demek, ariflerin virdidir
işte ana ganimet sükût edep merhamet
beni ona çağırır yükselen iç seslerim...
kalp gözümü yamayan perdedir benim hüznüm...