Ben şair değilim ki şiirleri aşk kokan
Eski bir alışkanlık bir şeyler karalarım
Sinemdeki ateştir her gün ruhumu yakan
Ipıssız sokaklardan yükselir naralarım
Şiirle nefes alıp geceyi aralarım

Ben şair değilim ki şiirleri aşk kokan
Bir yağmur damlasının buharıyım bir gölde
Azınca yaraların ıssızlığımda yıkan
Kuruyup da giderken akşamüstü bir çölde
Mısra mısra dokuyor şiir beni her dilde

Ben şair değilim ki şiirleri aşk kokan
Issızlığın koynunda doldururum vademi
Geceye yalnız düşsem, odur şafağı söken
Bir yıldızın gözünden seyrettirir âlemi
İnsanın Havva’sıdır… kim anlar ki Âdem’i

Ben şair değilim ki şiirleri aşk kokan
Şiirler ki yaralı yüreğimin hamalı
Bir kadın düşlüyorken bütün benimi yıkan
Bir kadın ki gözümden gönlümü anlamalı
Bir kadın ki bırakmış yüreğimi yamalı...

Ben şair değilim ki şiirleri aşk kokan
Mısralarım üşüyor kafiyeler kan gibi
Hazan vurunca güne dönüp boynunu büken
Şiir beni yeniler şu geçen zaman gibi
Yoğrulmuşuz şiirle iki ruh bir can gibi…