Ben, Yakup, beni hiç kimse çağırmadı
Ve biraz hiç çağrılmamaktan yapılmış Yakup* Edip Cansever..

.....

Hayranım duvarda sabit duran tablolara!
Bir pencere ki perdesi yok
Dolabın rafları kırık
Dört yanımız, üryan sürgünlük
Sandalyeler
Ve ince evlerin ilahi yalnızlığı
Gırtlağımıza kadar batmışız yakup.

Bir kuş
Matruşkalar içinde iç
İçinde heykeller
Nakkaşlar
Kuzgunlar, şenlikler
Bugün de yağmuru beklemiyoruz
Kurbağaları dinliyoruz
Ve düşünüyoruz
Beş parmak, kol, bacaklar
Pişmiş kelleler, sığır kemikleri
Ve kedilerin çöpçülüğü..

Bağdaşmış karanlık
Burada oturup bakınıyorum
Suyun doyurucu yoksunluğu var
Odalar, odalarda küllükler
Ve çağırabilir misiniz yakup, yakup
Çarklar, dinamolar
Kampana çalan trampatalar
Zihnimizde bu şuur değil
O kadar çoktular ki*
Ve o kadar buruşuk kağıt parçaları
Ve biz hep kurbağalar
Kurbağaların arasında yalnızlar
Çağrılmayanlar
Her bir zerremiz..