anahtarı uyuyorken
büyütüverdim şehri
kedilerini sevdim
tahta faytonlu adamlar geçti sokaklarından
hava kül kokusu
alabildiğince sıcak

iri yapılı taylar uyuyor dört ayak
sormayın renklerini
bir mezar kıpırdanıyor yanı başımda
belli isteksiz ölmüş biri
karıncalar kaçışıyor o an
o an saçlarıma dolun-ay

korkuyorum bazen
kaybetmeye inanmışım
pazar olsun istiyorum
telefonum çalsın
bir ayin çizeyim kutsalında zamana

kime ne gözlerim kılıyorsa namazları
ağlayan pasaklı çocukları oyalıyor ellerim
tertemiz suları kirletiyorken nefret
sevgilim sen gitme

tüm sözlükleri tarıyorum
kahveyle yeşil arası gözlerin için
derininden kırılıyor toprak
bunları yazmak istemiyorum
sevgilim seviyorum seni

o tanıdık eski saat kulesi
kısaltıyor yine zamanı
el sallıyorum biriktirdiğim mektuplara
hala seni sevmek güzel
hala beklemek imkansızı

Belgin ERTÜRK




Yeniden paylaşımdır. yazarken de okurken de beni mutlu etmiş olmasına rağmen gölgede kaldığını bildiğimdendir. umarım sizlerde kendinizden bir şeyler bulabilirsiniz.