KAFES...Şiirin hikayesini görmek için tıklayın Bir düş zembereği: Yetim hicazlarda kurulası köprü… Zamanın sarkacı Yaftalar yağar kimi zaman Kirpik uçlarımda notalar Gam yüklü sesi piyanonun solunda saklı anahtar. Her düş kendi kafesinde yaşar Kafeslerse sonsuza kadar Kapıları kapalı İçindekilerle beraber sessizce ağlar. Bir renksem doğaya aykırı Bir hüzünsem için için büyüyen Meşrebi ömrün En çok kıyama durduğum dünün Nameleri dolar tenime Dolunayda sessizliği savunurum Savururum da heceleri Sessizliğinde gecenin Şiirlerle avunurum. Gel zaman git zaman Şiirlerse damlayan kanımdan Hazin ruhumda tutulur nutkum Nazenin kalemin de güftesine sarılır Ama saklı tutarım öznemi Şiirlerse kalemin ucuyla Kazdığım kuyu Sağdıcımdır sözcükler Şairlik kim ben kim? Issızlığına düşkün bir kardelen misali Buz tutan yüreklerde açarım Açmasına açarım lakin Aymazlığında soğuğun Kurur giderim gecenin sessizliğinde. Narin olsa ruhum kime ne? Azığa aldığım düşlerimle kavrulurum Hem yanık hem yetimdir mizacım Öykündüğüm dünüm olsa bile Nasıl kavuşurum yeniden kendime? Bir milatsa kalemle tanışıklığım Oysaki miadı doldu bilmiştim ömrü Sezilerimle yaşar sızarım Sızdığım kadar göğün pervazından Sırtımı sıvazlayan yüce Yaratan. |