32. halkayı ekliyorken zayıf gövdeme
ne kadar yorgun, ne kadar bıkmış, bezmiş olsamda
daha sıcak gülümseyebilmeyi ogrendim
usta bir ressamın elinden cıkmıs gibi yuzumdeki mimikler
yıllara meydan okurken
içimde birikenleri kagıttan gemilere yukleyip
kaldırım taslarının yanından akan yagmur sularına bırakıyorum
önce kadınları tahliye etmeliyim biliyorum ama
gururlu olamıyacak kadar gucsuzum artık
bencilliği de ögrendim bunca zaman sonra
kendim için istemeyi
ve inkar edebilmeyi gorduklerimi
korkup kacmayıda ögrendim köseye sıkıstıgımda
ağlar gibi yapıp yalvarmayıda kaybetmemek icin
cok konusmanın susmaktan daha cok halta yaradıgnı gordum
ne soyledigimi bilmesemde
ve yazmayı ogrendim
en söyleyemediklerimi

ucabilmeyi ogrendim ve bunun icin
kanatlara gerek olmadıgını
ve konmak icin
illaki elverişli pistlere ihtiyac olmadıgnı
kaybetmenin şekillerini ogrendim
kazandıkca alısmamayı
gulmek icin mazeret aramamayı derken
kaybettim aglamayı
yaşamaktan vazgecerken
hayata daha sıkı baglanmayı
hicbirseyim yok artık derken
bunu söyleyebilmeyi bile kaybedebilecegimi gördüm
gucluyum simdi ayaktayım derken dizlerimin çözüldügünü
bakarken görmeyi ogrendim
gorduklerimi begenmedim
içime kapanmayı ögrendim
yetmedi kapılarım duvarlar ördüm
bir cift söz icin o duvarları maviye boyamayı ogrendim
ve sırf istedigim icin yarısında bir şiiri nasıl bıraktıysam
hayatıda bırakabilecegimi ögrendim...