Hiçbir insan, bir diğerinden güç alamaz.
O güç, insanın kendi içinde saklıdır.
Şu gelip geçtiğimiz hayat, bunu öğretti bana,
Kısaca...
İnsan, bolca duygudan; biraz etten, kemikten ve biraz da kandan oluşan bir canlıdır.
Bunların hepsini bir tartıya koyduğumuzda, emin olun, hacmi ve görünürlüğü olanlar değil, duygular ağır basar.
Şu gelip geçtiğimiz hayat, bunu öğretti bana,
Kısaca...

Aklım isyan ediyor şu anda;
"Senin için ben, ne anlam ifade ediyorum?" diye, bana.
Bir dur, bir huzur ver; ruhumun yarısı aklım.
Akılsız bir insan, hiç tam olur mu?
Sadece, bazen, dengemi kaybedip; duygularımı sana hükümran kılıyor olabilirim.
Hemen küsme öyle bana.
Benim de, yaradılışım böyle.
Beden süzgecim, çay süzgeci gibi değil ki;
Bazen, duygularım ince akıyor, süzemiyorum işte...
Belki, seni yitiriyor da olabilirim, sevgili aklım.

Yolda, bir deli gördüm; dünya yansa umurunda değildi.
Belki, ben de, öyle olmak istiyorum; bir deniz, bir bank, bir de üstümü örtmek için karton parçası...
Bak, çaktırmadan yine devreye girdin, sevgili aklım.
Deli dediğin; ne yatacak bir bank arar, ne de üstünü örtecek karton parçası...
Deniz yeter ona!
Bırak beni aklım bırak!
Deniz ve ben; yeter bana...

Cahit Fıkırkoca
23.02.2021