Bundan emin ol ki, ölünce seni
Bir Allah’ın kulu, hayırla anmaz.
Kör nefse uydun da, soldurdun teni
Küfrü savunur da, yüzü kızarmaz.

Başına toplanır, ayyaşlar/keşler
Yara çok derindir, vurulmaz neşter
İnsanlar/hayvanlar, gökte ki kuşlar
Onun bacasına, baykuşlar konmaz.

Hep tersine akar, küfrün suları
Boynundadır, cehennemin yuları
Ne kendi huzurlu, ne komşuları
Yakınları bile, aah çekip yanmaz.!

Dağarcıkta yoktur, yeterli azık
Her zaman samana, çakıyor kazık
Yüzüne tükürsem, tük’rüğe yazık
Yüzü köseleşmiş, asla utanmaz.

Yeter sizin, attığınız kazıklar
Birlikte diyelim, olsun yazıklar
Vatan hâinleri, sütü bozuklar
Bâtıla inanır da, Hak’ka inanmaz.

Kimi câhil Prof., kimisi hacı
Bu hâllere düşmek, ne de çok acı
Man kurtlaşmış kafa, hem de mandacı
Buna rağmen onlar, her an kınanmaz…

18/01/’21
Hanifi KARA